Nabeschouwing

En toen waren we weer thuis na onze rondreis door de woestijn en langs rode rotsen...

Zoals gezegd waren de plannen eerst anders, maar we hebben toch een erg fijne vakantie gehad. Ook zijn we er achter gekomen dat die 4 weken weg wel superlekker zijn! Jammer dat dit niet elk jaar kan.

Het is moeilijk om echte hoogtepunten te benoemen. Natuurlijk zijn San Francisco, 
Yosemite, Joshua Tree, Zion en Las Vegas ieder op hun eigen manier geweldig. Wat dat betreft hebben we de vakantie goed gestart en afgesloten. 

Van San Diego hadden we best hoge verwachtingen omdat 'iedereen' altijd zegt dat dit zo'n leuke stad is. En deze verwachtingen heeft het meer dan goedgemaakt. Wat een leuke stad vonden we dit. Er is van alles te zien en te doen. We waren er nu 2 dagen en hadden ons er nog wel 2 kunnen vermaken.

De omgeving van Tucson was mooi en de Saguaro's zijn indrukwekkend, maar het was hier wel heel erg warm, dat hadden we eigenlijk niet gedacht zo in september. We hebben, vanaf zeg maar San Diego tot aan Farmington elke dag temperaturen tussen 35 en 45 C gehad. Daar hadden we niet echt rekening mee gehouden. Aan de andere kant hebben we dit honderd keer liever dan dat bewolkte chagerijnige weer wat we bij Canyon de Chelly troffen. Maar goed, het beperkt je soms wel in de lengte van de wandelingen.

Daar over gesproken: de wandeling in Chiricahua vonden we echt heel erg leuk. Sowieso een parkje wat je eigenlijk echt aan moet doen als je toch daar in de omgeving bent. Dat gold ook voor Kasha Katuwe Tent Rocks. Prachtig om te zien wat de natuur met steen kan doen. In die categorie hoort zeker ook de Bisti Badlands! We vonden het super om doorheen te dwalen, zeker ook omdat je daar bijna alleen loopt. Maar dat maakt het ook weer een soort van 'eng' en ik ben me dan altijd ineens heel erg bewust van de kwetsbaarheid die je hebt als je daar als 2 mensjes eenzaam en alleen doorheen dwaalt. Maar we hadden het zeker niet willen missen en we gaan nog eens terug met een goede wandel GPS. 

Verder was White Sand Dunes het prachtige parkje wat we ervan verwacht hadden, en Cedar Breaks was een aangename verrassing. Een soort jonge versie van Bryce maar dan een factor 100 minder druk. Prachtig vonden we het.

Ook wel wat dingen die we niet meer zouden doen:
We vonden de sfeer in New Mexico niet echt lekker. Weet niet waarom. Ook vonden we de landschappen tussen de parken niet heel interessant. Dus of we NM snel weer eens gaan bezoeken, betwijfel ik. Daarnaast zijn hier veel parken die gaan over de Native Americans. Een goede zaak natuurlijk maar onze voorkeur gaat uit naar natuur en wat minder naar cultuur. En ABQ rijden we volgende keer meet een noodgang voorbij :-)
New Mexico heeft dan wel weer als voordeel dat het niet bepaald een dure staat is. Dus in dit geval, met de extra kosten die we toch al hadden, kwam dit wel goed uit.

Overall hebben we een heerlijke vakantie gehad. Mooi weer en veel nieuwe dingen gezien, dat is toch waar we dit soort dingen voor doen.
Hawaii komt echt wel weer een keer, maar dat duurt nog even vanwege die 4 weken.

Na de overdosis woestijn en rotsen dit jaar (waarbij het echt heel gek is dat het toch elke keer weer heel anders is), gaan we in 2019 voor de bossen, bergen en natuurschoon van het Noord Westen. Weer iets heel anders. Tot dan!

27 en 28 September: Terug naar huis

En dan is 'ie daar: de allerlaatste dag van de vakantie. In ons geval al direct een reisdag. We mogen nog 1 keertje snoozen maar dan moeten we er toch echt uit. We willen tenslotte ook nog allebei douchen. De laatste spulletjes die nog mee moeten gaan in de koffer en dan kunnen ze nog nét dicht. Het uitchecken gaat snel en rond 08.00 uur zitten we in de auto naar het vliegveld. Dat is een stukje van niks; het lastigste is eigenlijk nog om een benzinepomp te vinden om de auto af te tanken. Er gaat dan wel niet heel veel in  maar het moet toch even gebeuren.

De carrental return staat prima aangegeven dus we rijden al snel de parkeergarage in. De greeter ziet direct de krassen op de voorbumper (zijn helaas ook niet te missen) die er in Tucson opgekomen zijn toen we langs een betonnen bak af reden. Op zich valt het allemaal nog al mee, oppervlakkige schade, maar het moet wel gemaakt worden. We krijgen een 0$ bon, dus dan is het goed. We moeten nog wel even langs een dame in een kantoortje lopen die ons eigenlijk alleen vraagt waar het gebeurd is. Misschien voor het geval we schade bij iemand hadden gemaakt en die uiteindelijk bij hen terecht gaat komen.

In ieder geval mogen we daarna doorlopen en nemen we de bus terug naar het vliegveld. Ingecheckt zijn we al, we hoeven alleen nog de koffers af te geven. Die moeten we zelf labelen. Ze zijn allebei (toch) iets te zwaar, ongeveer een lbs, en er loopt een nogal nerveuze grondstewardess rond die zegt dat we het toch echt eruit moeten halen omdat de koffer zo vast niet geaccepteerd gaat worden. Wij zijn van mening dat we dat eerst gewoon gaan proberen en zo niet, dan kunnen we altijd nog iets verzinnen.
En de man bij de balie kijkt niet eens hoe zwaar de koffers zijn en laat ze zonder opmerkingen doorgaan. 

Dan naar de security. We hebben geleerd: de beanbag van de TomTom zit in de gewone koffer. Maar toch gaat zowel de trolley als de rugzak via de omweg.
Een vriendelijke dame maakt de trolley open en vermoedt dat het (de vrij uitgebreide selectie) de M&M's zijn. Daar is natuurlijk niks mis mee, maar ze doet toch even een random drugstest. EN DAN GAAN ALLE ALARMEN AF! OMG! Het gaat vrij omslachtig: ze roept er iemand bij, die haalt het papiertje uit de houder, en dan doet ze een nieuwe swop, hij piept weer en toch mogen we door. Ik snap het nog niet maar vond het toch wel erg spannend. Wij weten wel dat we geen drugs hebben/gebruiken/kopen/weet ik veel, maar ik zie dan gelijk voor me hoe iemand iets heeft gesnoven en met diezelfde handen een zak M&M's pakt en die weer terugzet en dat wij die dan vervolgens pakken.
Maar ik maak me druk om niets. Nu de rugzak nog. Hier geen M&M's maar ik had 1 van de 2 e-readers laten zitten. Tsja, dat heb je als je ze voor het eerst allebei meeneemt.

Na al deze consternatie gaan we op pad naar onze gate. Onderweg doen we nog een poging om parfum te kopen voor mijn moeder maar de parfumerie is hier maar klein en haar parfum hebben ze niet. Dan door voor het ontbijt. We vinden een diner waar we best leuk kunnen eten en het smaakt prima. Ik wil graag thee bij mijn ontbijt en dat neemt de serveerster wel heel letterlijk: ik krijg een thee glas en een zakje. Ze vergeet het water 😊
Uiteraard krijg ik dat alsnog en dan kunnen we richting de gate.

Het vliegtuig is overboekt en er worden vrijwilligers gevraagd om op een andere vlucht gezet te worden. In eerste instantie wordt hiervoor 750$ p.p geboden, later 1000$. Weliswaar in vouchers van United, maar dat zijn toch lekker gratis tickets. Tegen de tijd dat wij genoeg moed hebben verzameld om hier maar een naar te vragen is het probleem opgelost en is het niet meer nodig. Tsja, hadden we maar niet zo lang moeten twijfelen. Aan de andere kant: we willen nooit naar huis, maar als het dan zo ver is, willen we ook zo snel mogelijk thuis zijn. Dan zit je niet persé te wachten op een dag vertraging. 

Maar goed, het boarden verloopt wat rommelig maar de vlucht vertrekt keurig op tijd. Ook nu vliegen we met een stop in Chicago. Toch jammer dat je geen idee hebt van waar je bent want op zo'n binnenlandse vlucht zitten natuurlijk geen schermpjes. Na ruim 3 uur komt Chicago weer in beeld. Dat ziet er ook mooi uit dus daar moeten we ook nog eens heen 😃
Het overtappen gaat erg smooth. We hoeven natuurlijk geen koffers op te halen maar ook niet door de security. Tijd zat dus. We vertrekken een kwartiertje te laat maar dat wordt ruimschoots ingehaald.

Het eten (chicken, pasta of vegetarian) smaakt weer meer dan prima en als toetje krijgen we een bekertje mango ijs. Na het eten gaat het licht al snel uit en worden geacht te gaan slapen. Dat lukt voor geen meter maar gelukkig hebben we nu weer schermpjes, dus kunnen we films kijken. Op zeker moment gaan de lichten opeens weer aan en, het lijkt wel een film, er is iemand onwel geworden en er wordt om een dokter gevraagd. Die komt ook en we kunnen het verder niet goed zien wat er gebeurt, maar na een kwartier ofzo gaan de lichten toch weer uit. We gaan er maar vanuit dat het goed is gekomen met de patient. We vliegen op dat moment in de buurt van IJsland maar gelukkig hoeven we Reykjavik niet van dichtbij te bekijken.

Als het buiten licht wordt krijgen we nog een 'ontbijt', al stelt dat bijzonder weinig voor: een voorverpakt croissantje en een bakje yoghurt. Maar ach, het is iets.
Gelukkig hadden we de Pringels nog 😂
Uiteindelijk landen we een half uur 'te vroeg' op Schiphol en nu eens niet op de Polderbaan dus we staan snel aan de gate. En dan zijn we er weer.... de immigratie gaat best snel maar de koffers laten behoorlijk lang op zich wachten. En ook jammer: als we buiten komen is de Van der Valk bus net weg. Maar goed, het zonnetje schijnt en na 20 minuten rijdt de bus voor. En dan duurt het niet meer lang voor we in onze eigen auto zitten.
Dat is zeg maar weer even wennen! Net na 12.00 uur zijn we in Etten-Leur waar we met een lekkere lunch worden verwelkomd. 

Het is weer voorbij.... Tot volgend jaar!

26 September: Las Vegas

We hebben lekker nog een hele dag in Vegas, maar het is toch jammer dat dit echt de laatste vakantiedag is. Enerzijds leek deze vakantie veel langer te duren als andere jaren, maar toen we eenmaal de laatste week in gingen, gaat het toch hard hoor!

Er staat vandaag weinig op de planning. De meeste hotels hebben we al eens bekeken en dat is ook allemaal veel lopen. Na gisteren hebben we daar eigenlijk niet zo veel zin in. 
Het Neon Boneyard Museum hadden we als optie opgeschreven maar die gaat het ook niet worden. We gaan naar de 7 Magic Mountains een eindje buiten Las Vegas. 

Onderweg komen we een Cracker Barrel tegen dus daar gaan we lekker ontbijten. Ik neem lekker nog een keer de eggs-in-a-basket en Jurgen een of ander menu waar hij veel te veel bij krijgt. Bij een Cracker Barrel zit ook altijd zo'n winkeltje met allerlei zooi. Leuk om doorheen te struinen. Dat is nu voor een groot deel in Haloween stijl. Jurgen denkt leuk te zijn en laat me een kandelaar zien die (net als zo'n vis op zo'n bord aan de muur) gaat 'dansen' als je op een knopje drukt. Ik schrik nogal snel en als die kaars na z'n dansje ineens een hele rare beweging naar voren maakt, schrik ik me rot. Bedankt!
Daarna kijken we ook eens binnen bij de BassPro, die zit hier naast. Dat is zeg maar een Bever maar dan op steroiden. Gigantisch werkelijk. Maar ook heel veel van alles wat met de jacht te maken heeft (inclusief een enorm assortiment jachtgeweren) dus we hebben het toch allemaal vrij snel gezien.

De Magic Mountains zijn nu nog zo'n 10 minuten rijden en zijn.... tsja.... bijzonder.
Iemand heeft bedacht dat het leuk is als hij grote stenen (formaat klein rotsblok) op elkaar stapelt en allemaal felle kleurtjes geeft. En dat dus midden in de woestijn.

Het is wel fotogeniek, dat dan weer wel. Zeker met die strakblauwe lucht erachter komen de kleuren mooi uit. Het is ook warm, dus na een paar foto's hebben we het wel gezien en gaan we terug naar het hotel. We nemen de allerlaatste spullen mee uit de auto maar stellen het inpakken nog even uit, we gaan lekker naar het zwembad. 
We vinden een lekker plekje in de schaduw en relaxen een paar uur in/aan het zwembad. 

Voor we het weten is het 18.00 uur en dan wordt (werkelijk onbegrijpelijk) het hele zwembad leeg geveegd. Terug naar de kamer en lekker douchen. We pakken vast wat in en gaan dan op weg naar eten. We hadden vanmiddag al bedacht dat het wel leuk zou zijn om bij het Rainforest Cafe te eten; dat zit boven wat winkels, je kunt er buiten zitten en hebt zo een leuk uitzicht over de Strip. Het RFC heeft een jungle thema (joh...) en dat is leuk doorgevoerd met planten/lianen een het plafond, allerlei beesten en elke 20 minuten een onweersbui, gelukkig wel zonder de regen 😁

We beginnen ons laatste avondmaal met een cocktail uit een souvenir glass. Lekker tacky. We nemen een assorti voorgerechten die we delen. Beetje jammer dat de hoofdgerechten al komen als dit pas half op is. Er komen wat halfzachte excuses uit en wij hebben niet zoveel zin om daar een ding van te maken dus we laten het maar zo. Het eten is overigens echt lekker, daar hebben we geen spijt van.

Tegen 21.30 lopen we weer terug richting het hotel en we kunnen het dan echt niet meer uitstellen: de koffers moeten gepakt worden. En dat valt nog niet mee. Ondanks dat er 23 kg per persoon mee mag en we zo ongeveer alle toiletspullen achter gaan laten, zijn de koffer behoorlijk te zwaar! S**t! Dan dus nog maar meer eruit. Sommige dingen gaan weg, andere dingen verhuizen naar de handbagage. Na heel veel geprop lukt het dan toch al zitten we aan de hoge kant. Volgend jaar een extra koffer 😂
Inmiddels is het laat geworden dus snel naar bed en slapen; de wekker gaat om 06.30 uur!

25 September: Las Vegas

Vandaag is gepland als shopdag. We slapen lekker uit en gaan daarna op weg naar de Outlets. Wij vinden North de leukste, dus daar gaan we nu ook naar toe. Eerst wat eten bij de Cheesecake Factory want die zit in de Mall dus dat is efficiënt. 
Het ontbijt is weer helemaal prima en de serveerster echt heel vriendelijk dus die heeft haar fooi verdiend!

Er was een lijstje met wat verzoekjes uit Nederland, dat is gelukt, en ook voor onszelf slagen we voor een paar leuke dingen. Jurgen koopt wat t-shirts en gympen van adidas, we kopen allebei een korte broek bij Columbia en ik koop (eindelijk) toch nog die zonnebril waar ik al sinds Tucson over twijfel!
Beetje jammer dat we vergeten aan welke kant van de Mall we de auto hebben geparkeerd, dus we doen een extra rondje. Uiteindelijk hebben we er een volle middag van gemaakt en zijn we pas tegen 16.30 terug in het hotel.

We besluiten het plan om nog naar het zwembad te gaan te laten varen en ons klaar te maken voor de wandeling naar Treasure Island. Dan hebben we ook nog genoeg tijd om vooraf te eten. De show begint om 21.30 uur, maar omdat we de kaartjes moeten wisselen voor 'echte' is ons geadviseerd een uur van te voren aanwezig te zijn. En het is 5 kilometer lopen. Tegen 19.00 zijn we bij Treasure Island. We gaan eerst de kaartjes regelen en dan eten. Voor het regelen van de kaartjes hadden we niet perse zo vroeg hier hoeven zijn. Maar goed. Eten doen we bij Senor Frog, het restaurant bij Treasure Island. Het smaakt op zich prima, maar hier hoeven we niet nog eens te eten. 

We moeten daarna nog een half uurtje wachten voor we de zaal in kunnen maar we vermaken ons met mensen kijken en de tijd gaat snel voorbij.
Het is een aardig groot theater, bizar dat dat gewoon in een hotel zit! De zaal is niet volledig gevuld, maar toch zeker voor 80%. 

Tijdens de show mag er niet gefilmd worden en mag je geen foto's maken. Jammer, want het is een waar spektakel! Heel veel acrobatiek en er worden manoeuvres uitgevoerd waarvan je niet wist dat het kon. Het is het geld meer dan waard!

Om 23.00 is de show weer afgelopen en mogen we het hele eind weer terug lopen. Als we bij het hotel zijn besluiten we dat we daar wel een cocktail/biertje voor verdiend hebben en dat komt mooi uit want bij Urban Tom, dat zit bij ons hotel, is het Happy Hour. We houden het ieder bij een drankje want we zijn toch wel moe, of misschien is lui een beter woord.
Dan weer heel het hotel door naar de kamer. Volgens de telefoon hebben we vandaag 15 kilometer gelopen!

24 September: Van Springdale naar Las Vegas

Vandaag al weer de laatste etappe van de vakantie. Ondanks dat we al zo lang weg zijn, komt dat toch altijd weer (te) snel. We halen ontbijt dat we wederom op de kamer opeten en daarna gaan de spullen in de auto en checken we uit.
We stoppen bij de Walmart in Mesquite voor de laatste noodzakelijke boodschappen (make-up, M&M's en meer van dit soort zaken...) en ook lunch voor straks in Valley of Fire. 

Daar rijden we de prachtige weg door het park en nemen we de zijweg naar White Domes. In het VC staat aangegeven dat er wegens extreme heat danger wordt afgeraden om te wandelen. En inderdaad, het wordt wat saai, het is bloedheet. We stoppen hier en daar voor een foto maar we gaan niet wandelen. Het is gewoon echt te warm, 110F.

We houden het dus bij een picknick aan het einde van de White Dome road. Het is hier heel erg mooi met al die rotsformaties... het lijkt wel of mensen hebben geschilderd, zo strak zijn de lijnen van de verschillende kleuren. We krijgen nog bezoek van een erg brutaal eekhoorntje, maar zoals het hoort krijgt hij van ons niets. 
Als we klaar zijn met onze picknick pakken we alles weer in en gaan we op weg voor het laatste uurtje naar Las Vegas.

Omdat we weer een uur winnen, rijden we geheel volgens plan een paar minuten na 3 uur de parkeergarage van New York, New York binnen. Het is in de parkeergarage behoorlijk veel rustiger dan voorgaande jaren in het Flamingo dus we kunnen parkeren op de 2e verdieping, vlak bij de lift. Het is ongeveer een kilometer lopen (misschien iets minder...) naar registration maar daar is het gelukkig niet druk. We treffen een nogal ongeïnteresseerde receptioniste maar hier hoeven we tenminste geen half uur te wachten om in te checken. Ze biedt ons een upgrade aan naar een Double Queen met stripview. Het is niet duur maar wij vinden het geen upgrade omdat we een King hebben geboekt. Ze belt nog of er een King beschikbaar is, maar dat is niet zo. Ze vraagt nogmaals of we dan de DQ willen, maar wij slaan dat nogmaals af. Ik denk dat we daarom een kamer krijgen die helemaal aan het einde van de gang ligt en echt heel ver van de lift af 😄

De kamer is netjes met een goed bed en een zeer ruime badkamer. De achtbaan loopt hier langs en dat is best goed hoorbaar. Ach, die zal vannacht wel een keer stoppen.
We installeren ons en dan gaan we er op uit. 

We lopen een eindje richting Center strip en kopen kaartjes voor de Cirque du Soleil show Mystere morgenavond in Treasure Island. 
We lopen nog langs wat hotels en daarna gaan we voor het eten lekker naar de Outback bij de Coca Cola winkel. Ik neem een Alice Spring Chicken en Jurgen een burger. Jurgen met een biertje en ik met een cocktail.

Na het eten lopen we terug naar het hotel, lopen nog wat rond 'in de straten van New York' en daarna is het bedtijd.

23 September: Springdale

We hebben de wekker maar weer om 08.00 uur gezet want de ontbijtjes bij La Quinta's zijn altijd wel goed, dus dat gaan we meepakken. Het ontbijt is inderdaad prima met veel keus, maar niet zoveel plaats. Maar we eten het lekker op een bankje in de tuin op. 

Daarna pakken we de spullen, we gaan ons geluk beproeven en kijken of we nu wel een parkeerplaatsje kunnen vinden voor de Canyon Overlook Trail. Gezien de enkel van gisteren laten we de wat inspannendere wandelingen maar even voor wat ze zijn. Bovendien hebben we Angels Landing (die sinds 3 dagen weer open is) en Observation Point al gelopen. Het is druk voor de tunnel maar in dit mooie landschap is het niet erg om te wachten. En als we de tunnel door zijn (het startpunt voor de trail) hebben we geluk! We spotten een plekje dus dat is alvast gelukt.

De Canyon Overlook Trail is echt een leuke wandeling. Alhoewel: we lopen hier niet alleen (het is niet overdreven druk) en een van de echtparen denkt er echt anders over. Of in ieder geval de vrouw in het gezelschap. Zij is tot de houten 'vlonders/brug' gelopen en staat nu onder de rots te huilen. We gokken van hoogtevrees of angst want als haar man haar een tijdje getroost heeft, loopt hij alleen door. Bij toeval lopen we een beetje samen op en we nemen ons voor om, als dat nodig is, op de terugweg te vragen of we kunnen helpen. Misschien ervoor of juist er achterlopen, geen idee. Gelukkig hebben we zelf nooit last van hoogtevrees. Maar op de terugweg loopt hij zo hard dat we onze hulp niet aan kunnen bieden. Als we voorbij lopen ziet de vrouw er veel rustiger uit dan daarnet dus het lijkt ook zonder hulp goed te komen. Als we weer bij de auto zijn en voorbij de start van de trail rijden, zien we ze het laatste stukje naar beneden komen. Gelukkig maar.

Wij gaan terug naar de hotelkamer en gaan ons klaarmaken voor de Narrows. We maken voor de zekerheid een tussenstop bij het VC, maar flashfloods zijn not expected dus we kunnen met een gerust hart door het water gaan lopen. Voor dit doel hebben we de afgelopen keren bij ons bezoek aan Zion waterschoenen van de Decathlon meegenomen. Kosten bijna niks, wegen bijna niks en lopen prima in het water. Het water is overigens erg koud, maar dat is het altijd. Wat wel opvalt: het water stroomt echt harder/sneller dan bijvoorbeeld vorig jaar. 

Na 1,5-2 uur vinden we het weer genoeg en draaien we om. We zijn best blij met de stokken van mijn ouders want ook hier helpt dat natuurlijk wel. Terug bij de halte Temple of Sinawa stappen we weer op de bus, deze keer tot de Zion lodge. We kopen uiteindelijk niks, behalve wat te eten bij wijze van lunch. Er is plaats op het terras dus we zitten hier prima!
Tegen een uur of 16.00 zijn we weer in het hotel en gaan we natuurlijk nog even naar het zwembad. 

Vanavond gaan we eten bij de Zion Brewery. Ondanks de naam is dit geen brouwerij maar meer een soort bierhuis. We nemen 2 voorgerechten die we samen delen. Dat is ook al meer dan genoeg. We nemen de chickenwings en nacho's met alle prut er op en er aan. Lekker hoor! Natuurlijk neemt Jurgen weer een lokaal biertje en ik een wijntje. 
Terwijl we op de bus terug naar het hotel wachten worden we getrakteerd op een prachtige maansopkomst. Of hoe dat ook mag heten. In ieder geval komt er een volle maan van achter de rotsen vandaan en het is een mooi gezicht. We stappen heel slim de halte na ons hotel uit, moeten we een eindje teruglopen en kunnen voor dat stukje nog lekker een ijsje kopen 😊

22 September: Van Cedar City naar Spingdale

Vandaag gaan we naar Zion! Maar eerst gaan we Cedar Breaks bezoeken. 
We skippen het ontbijt in het hotel, nee we zijn niet te laat 😉, maar we hebben zin in een eggmcmuffin. Zal de laatste keer wel zijn deze vakantie. Nu hebben ze in Nederland ook eggmcmuffins, maar hier krijg je, als je een 'menu' neemt, een hashbrown erbij!

We moeten vanuit Cedar City een stuk 'terug' rijden naar Cedar Breaks, maar dat is bepaald geen straf want het is hier erg mooi en wederom hebben we een strak blauwe lucht. 

Wel even een iets andere temperatuur dan gisteren... Het is nu zo'n 52F (11C). Maar ja, het is nog vroeg en bovendien zitten we hier hoog, de uitkijkpunten liggen op zo'n 3200 meter. Het waait wel stevig.

Cedar Breaks vinden wij een soort Bryce maar dan de 'jonge' versie. Want de kleuren zijn hetzelfde maar het lijkt wel alsof hier de hoodoos nog 'los gesleten' moeten worden. En er is maar 1 amphitheater. maar we vinden we het wel erg mooi.

We hadden bedacht hier een wandeling te doen maar met die harde wind en koude temperatuur zien we dat eigenlijk niet echt zitten (of we worden gewoon een beetje lui) en daarom lopen we alleen wat rond bij de uitzichtpunten. Het is hier overigens erg rustig, ondanks dat het vandaag een 'vrije-toegang-zaterdag' is. 

Als we uitgekeken zijn gaan we richting Zion. Dat is vanaf hier nog zo'n 5 kwartier rijden. Dat betekent dat we eindelijk eens tijd zouden moeten hebben voor de Canyon Overlook Trail. Moeten we wel een parkeerplaatsje vinden... en helaas, dat lukt niet. Jammer maar helaas, dan rijden we door naar Springdale. En ondanks dat het ook hier vrije-toegang-zaterdag is, valt het met de drukte heel erg mee. We zijn zeker niet alleen, maar hebben het echt al veel drukker meegemaakt.

Ondanks dat het pas 11.30 uur is, gaan we toch kijken of we al in mogen checken, of anders in ieder geval de auto kunnen parkeren. De dame achter de balie is er vriendelijk en we kunnen lekker al inchecken. Het hotel is erg mooi, allemaal losse gebouwen in chalet stijl en de kamers zijn groot en netjes. De lobby/receptie/ontbijtruimte is al helemaal op z'n Halloweens ingericht: er zit een skelet de krant te lezen, er staat een heks in een kookpot te roeren en er hangen geesten aan het plafond. Leuk hoor. Als we weer van de kamer aflopen zien we een hert die lekker in de tuin staat te grazen.

Het is nog vroeg dus we gaan eerst lunchen. We gaan naar Meme's cafe. Ik bestel een crêpe Caprese en Jurgen een hamburger. We zitten eerst buiten maar hier worden we belaagd door vliegen dus we 'vluchten' naar binnen. De crêpe vind ik helemaal niks, maar gelukkig wil Jurgen ruilen en die vindt hem wel lekker. De serveerster loopt erbij alsof ze er geen zin in heeft, let ook niet op, is traag en het duurt allemaal te lang. Kortom: flutfooi.

We hadden bedacht de Watchman Trail te gaan lopen dus nemen we de bus naar het VC. Het blijkt lastig te zijn o de start van de wandeling te vinden want we lopen letterlijk van het ene naar het ander bordje heen en weer 😃

Het eerste stuk is vlak en loopt langs de Virgin river. Dan moeten we op zeker moment afslaan en gaat het pad een beetje stijgen. Helaas heeft Jurgen een slechte enkel dag (of heeft hij gewoon geen zin in deze hitte te lopen 😉), want die begint gelijk te kloppen. Vervelend maar dan lekker terug naar het hotel en plan B: zwembad!

Het is hier zo'n 90-95F dus dat is helemaal geen straf. Het zwembad bij ons hotel (de La Quinta Inn) is overigens best leuk met wat waterval dingen en lekker wat losse plekken waar ligbedden staan. Tegen 18.00 houden we het voor gezien en gaan we ons opfrissen. We lopen (wel 300 meter) naar Pizza & Noodles (waarom dit noodles heet is ons een raadsel; je kunt er pizza en pasta eten. Geen noodles), waar Jurgen pasta met Garnalen neemt en ik een pizza. Lekker hoor. 

Jurgen neemt er een lokaal biertje bij en ik een verrassend lekker wijntje. Bij de overburen, een soort ouderwetse snoepwinkel, halen we een ijsje. Even vergeten dat een single scoop hier hetzelfde is als 3 bollen in Nederland.
Dat is een beetje veel... we eten het ijsje in de hoteltuin op, het is hier allemaal heel mooi aangelegd. En dan is het al weer tijd om te slapen.