En dan is 'ie daar: de allerlaatste dag van de vakantie. In ons geval al direct een reisdag. We mogen nog 1 keertje snoozen maar dan moeten we er toch echt uit. We willen tenslotte ook nog allebei douchen. De laatste spulletjes die nog mee moeten gaan in de koffer en dan kunnen ze nog nét dicht. Het uitchecken gaat snel en rond 08.00 uur zitten we in de auto naar het vliegveld. Dat is een stukje van niks; het lastigste is eigenlijk nog om een benzinepomp te vinden om de auto af te tanken. Er gaat dan wel niet heel veel in maar het moet toch even gebeuren.
De carrental return staat prima aangegeven dus we rijden al snel de parkeergarage in. De greeter ziet direct de krassen op de voorbumper (zijn helaas ook niet te missen) die er in Tucson opgekomen zijn toen we langs een betonnen bak af reden. Op zich valt het allemaal nog al mee, oppervlakkige schade, maar het moet wel gemaakt worden. We krijgen een 0$ bon, dus dan is het goed. We moeten nog wel even langs een dame in een kantoortje lopen die ons eigenlijk alleen vraagt waar het gebeurd is. Misschien voor het geval we schade bij iemand hadden gemaakt en die uiteindelijk bij hen terecht gaat komen.
In ieder geval mogen we daarna doorlopen en nemen we de bus terug naar het vliegveld. Ingecheckt zijn we al, we hoeven alleen nog de koffers af te geven. Die moeten we zelf labelen. Ze zijn allebei (toch) iets te zwaar, ongeveer een lbs, en er loopt een nogal nerveuze grondstewardess rond die zegt dat we het toch echt eruit moeten halen omdat de koffer zo vast niet geaccepteerd gaat worden. Wij zijn van mening dat we dat eerst gewoon gaan proberen en zo niet, dan kunnen we altijd nog iets verzinnen.
En de man bij de balie kijkt niet eens hoe zwaar de koffers zijn en laat ze zonder opmerkingen doorgaan.
Dan naar de security. We hebben geleerd: de beanbag van de TomTom zit in de gewone koffer. Maar toch gaat zowel de trolley als de rugzak via de omweg.
Een vriendelijke dame maakt de trolley open en vermoedt dat het (de vrij uitgebreide selectie) de M&M's zijn. Daar is natuurlijk niks mis mee, maar ze doet toch even een random drugstest. EN DAN GAAN ALLE ALARMEN AF! OMG! Het gaat vrij omslachtig: ze roept er iemand bij, die haalt het papiertje uit de houder, en dan doet ze een nieuwe swop, hij piept weer en toch mogen we door. Ik snap het nog niet maar vond het toch wel erg spannend. Wij weten wel dat we geen drugs hebben/gebruiken/kopen/weet ik veel, maar ik zie dan gelijk voor me hoe iemand iets heeft gesnoven en met diezelfde handen een zak M&M's pakt en die weer terugzet en dat wij die dan vervolgens pakken.
Maar ik maak me druk om niets. Nu de rugzak nog. Hier geen M&M's maar ik had 1 van de 2 e-readers laten zitten. Tsja, dat heb je als je ze voor het eerst allebei meeneemt.
Na al deze consternatie gaan we op pad naar onze gate. Onderweg doen we nog een poging om parfum te kopen voor mijn moeder maar de parfumerie is hier maar klein en haar parfum hebben ze niet. Dan door voor het ontbijt. We vinden een diner waar we best leuk kunnen eten en het smaakt prima. Ik wil graag thee bij mijn ontbijt en dat neemt de serveerster wel heel letterlijk: ik krijg een thee glas en een zakje. Ze vergeet het water 😊
Uiteraard krijg ik dat alsnog en dan kunnen we richting de gate.
Het vliegtuig is overboekt en er worden vrijwilligers gevraagd om op een andere vlucht gezet te worden. In eerste instantie wordt hiervoor 750$ p.p geboden, later 1000$. Weliswaar in vouchers van United, maar dat zijn toch lekker gratis tickets. Tegen de tijd dat wij genoeg moed hebben verzameld om hier maar een naar te vragen is het probleem opgelost en is het niet meer nodig. Tsja, hadden we maar niet zo lang moeten twijfelen. Aan de andere kant: we willen nooit naar huis, maar als het dan zo ver is, willen we ook zo snel mogelijk thuis zijn. Dan zit je niet persé te wachten op een dag vertraging.
Maar goed, het boarden verloopt wat rommelig maar de vlucht vertrekt keurig op tijd. Ook nu vliegen we met een stop in Chicago. Toch jammer dat je geen idee hebt van waar je bent want op zo'n binnenlandse vlucht zitten natuurlijk geen schermpjes. Na ruim 3 uur komt Chicago weer in beeld. Dat ziet er ook mooi uit dus daar moeten we ook nog eens heen 😃
Het overtappen gaat erg smooth. We hoeven natuurlijk geen koffers op te halen maar ook niet door de security. Tijd zat dus. We vertrekken een kwartiertje te laat maar dat wordt ruimschoots ingehaald.
Het eten (chicken, pasta of vegetarian) smaakt weer meer dan prima en als toetje krijgen we een bekertje mango ijs. Na het eten gaat het licht al snel uit en worden geacht te gaan slapen. Dat lukt voor geen meter maar gelukkig hebben we nu weer schermpjes, dus kunnen we films kijken. Op zeker moment gaan de lichten opeens weer aan en, het lijkt wel een film, er is iemand onwel geworden en er wordt om een dokter gevraagd. Die komt ook en we kunnen het verder niet goed zien wat er gebeurt, maar na een kwartier ofzo gaan de lichten toch weer uit. We gaan er maar vanuit dat het goed is gekomen met de patient. We vliegen op dat moment in de buurt van IJsland maar gelukkig hoeven we Reykjavik niet van dichtbij te bekijken.
Als het buiten licht wordt krijgen we nog een 'ontbijt', al stelt dat bijzonder weinig voor: een voorverpakt croissantje en een bakje yoghurt. Maar ach, het is iets.
Gelukkig hadden we de Pringels nog 😂
Uiteindelijk landen we een half uur 'te vroeg' op Schiphol en nu eens niet op de Polderbaan dus we staan snel aan de gate. En dan zijn we er weer.... de immigratie gaat best snel maar de koffers laten behoorlijk lang op zich wachten. En ook jammer: als we buiten komen is de Van der Valk bus net weg. Maar goed, het zonnetje schijnt en na 20 minuten rijdt de bus voor. En dan duurt het niet meer lang voor we in onze eigen auto zitten.
Dat is zeg maar weer even wennen! Net na 12.00 uur zijn we in Etten-Leur waar we met een lekkere lunch worden verwelkomd.
Het is weer voorbij.... Tot volgend jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten